Z Wikipedii. Jan Marcin Szancer (1902 - 1973) – grafik polski, ilustrator książek dla dzieci, przyjaciel i współpracownik Jana Brzechwy. Najmłodsze dziecko w rodzinie, mimo oporu rodziców podjął studia w krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych. Pogłębiał wiedzę we Włoszech i Francji. Od 1 maja 1945, kiedy to ukazał się pierwszy numer pisma "Świerszczyk", był jego kierownikiem artystycznym i twórcą ilustracji z okładek. Współpracownik "Płomyka", także jako fotograf.
Autor ilustracji do ponad 150 książek, m.in. do Akademii Pana Kleksa, O Janku, co psom szył buty, Pinokio, Pan kotek był chory, O krasnoludkach i sierotce Marysi, Brzechwa dzieciom, Lokomotywa, Rzepka, Ptasie radio, Dziadek do orzechów, Baśni Andersena; dla dorosłych ilustrował Bajki' i Satyry I. Krasickiego, Pana Tadeusza Mickiewicza, Trylogię Sienkiewicza, książki Amicisa, Carlo Collodiego, Cervantesa, Haska, Edith Nesbit, Puszkina, Swifta, Twaina. Zajmował się też tworzeniem scenografii teatralnych i filmowych. Był pierwszym kierownikiem artystycznym polskiej TV – w okresie, gdy wszystko znajdowało się w stadium eksperymentalnym.
Alez cudne te rysunki! Stara szkoła rysowania!
OdpowiedzUsuńMarta, a Szancera rysunki lubisz?
Nie wiem :) a kto zacz?
OdpowiedzUsuńZ Wikipedii.
OdpowiedzUsuńJan Marcin Szancer (1902 - 1973) – grafik polski, ilustrator książek dla dzieci, przyjaciel i współpracownik Jana Brzechwy.
Najmłodsze dziecko w rodzinie, mimo oporu rodziców podjął studia w krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych. Pogłębiał wiedzę we Włoszech i Francji. Od 1 maja 1945, kiedy to ukazał się pierwszy numer pisma "Świerszczyk", był jego kierownikiem artystycznym i twórcą ilustracji z okładek. Współpracownik "Płomyka", także jako fotograf.
Autor ilustracji do ponad 150 książek, m.in. do Akademii Pana Kleksa, O Janku, co psom szył buty, Pinokio, Pan kotek był chory, O krasnoludkach i sierotce Marysi, Brzechwa dzieciom, Lokomotywa, Rzepka, Ptasie radio, Dziadek do orzechów, Baśni Andersena; dla dorosłych ilustrował Bajki' i Satyry I. Krasickiego, Pana Tadeusza Mickiewicza, Trylogię Sienkiewicza, książki Amicisa, Carlo Collodiego, Cervantesa, Haska, Edith Nesbit, Puszkina, Swifta, Twaina. Zajmował się też tworzeniem scenografii teatralnych i filmowych. Był pierwszym kierownikiem artystycznym polskiej TV – w okresie, gdy wszystko znajdowało się w stadium eksperymentalnym.